Żaba zwinka Rana dalmatina

Wróć do spisu treści

Agile Frog
Springfrosch

Ciało o delikatnej budowie i wyjątkowo długich (dłuższych od tułowia), smukłych tylnych kończynach. Koniec pyska wyraźnie zwężony. Tęczówka w górnej połowie złocista, w dolnej prawie czarna, błona bębenkowa duża, dobrze widoczna. Skóra cienka i delikatna, brodawki małe i słabo widoczne. Dorasta do około 9 cm. Grzbiet jest zwykle jasnobrązowy, czasem z czerwonawym odcieniem, bez plam, rzadziej z niewielkimi ciemnymi plamkami, ułożonymi po bokach fałdów grzbietowych. Smugi boczne słabo zaznaczone. Dobrze natomiast widoczna jest „maska” na bokach głowy. Brzuch biały lub białożółty. Brak rezonatorów. W okresie godów samce nie przybierają szaty godowej, rozwija się za to u nich ciemnobrązowy modzel na pierwszym palcu przedniej kończyny. Samce są też zwykle mniejsze od samic.

20a

Żaba zwinka posiada wyjątkowo długie kończyny tylne

20b

Żaba zwinka, fot. PD

W Polsce występuje jedynie na kilku stanowiskach w Bieszczadach. Poza porą godów zasiedla mokre łąki, torfowiska, pola uprawne i lasy. Ze snu zimowego budzi się zwykle w połowie marca i zaraz rozpoczyna gody. Rozmnaża się w drobnych zbiornikach wodnych. Gody trwają zwykle tylko kilka dni. Głos samca jest słaby, słychać go dopiero z kilku metrów. Ampleksus typu pachowego. Samica składa jednorazowo całą porcję skrzeku w postaci kulistego pakietu. Początkowo skrzek przyklejony jest do zanurzonych roślin, wkrótce jednak odrywa się i wypływa na powierzchnię wody. Jajo jest od góry czarne, od dołu jasnożółte. Larwy w stadium maksymalnego rozwoju mierzą 5,8-6,0 cm. Metamorfoza następuje po upływie 2-3 miesięcy, od końca czerwca do połowy sierpnia. Zimuje na dnie zbiorników lub na lądzie.

Pokarm: dżdżownice, ślimaki, pajęczaki i owady (głównie pluskwiaki, chrząszcze, mrówki i muchówki), a także pokarm roślinny.

Wrogowie: głównie ptaki szponiaste i zaskroniec.

Jest gatunkiem ciepłolubnym. Aktywna za dnia, poza porą godów, kiedy wykazuje aktywność całodobową.